De Roman

Olivetti Stedelijk museum
De Olivetti waarop ik heb leren typen en schrijven. Inmiddels te bewonderen in het Stedelijk Museum (dan weet je dat je wat ouder bent geworden….)

Henk Brandsma – de hoofdpersoon

Brandsma ziet zichzelf als een succesvol ondernemer in consultancy met een uniek en hyperdemocratisch businessmodel. Het bestaansrecht van zijn onderneming is echter verbrokkeld onder zijn handen en hij is genoodzaakt het bedrijf te verkopen aan het ‘grootkapitaal’.
Persoonlijk gaat het al een tijd slecht met hem. Hij is zwaar verslaafd aan onder andere cocaïne en gaat met gemak vreemd. Brandsma denkt te leven in een staat van absolute vrijheid, maar dit blijkt meer een vorm van afvlakking en bandeloosheid te zijn. Uiteindelijk lukt het zijn bedrijf in een veilige haven onder te brengen, maar tegelijkertijd graaft hij op alle fronten zijn eigen graf. Op verschillende manieren komt hij tot het inzicht dat vrijheid een nastrevenswaardige waarde in het leven is, maar ook vraagt om een stabiele basis en grenzen.

Tocht langs bijzondere plekken en mensen
Het verhaal is een tocht langs het burgerlijke bestaan in Amstelveen, manipulatie van collega’s, een aanranding, een wanhoopspoging een Europese alliantie te smeden, geestverruimende onderhandelingen in Beetsterzwaag en misverstanden over de New Tantra beweging naar een apotheose waarin Brandsma publiekelijk al zijn zonden opbiecht.
Tijdens deze tocht komt hij diverse archetypische personages tegen, zoals Hendrix, zijn matti en tevens de idealiste op het gebied van zelfsturing en -ontplooiing, Benotti de onbetrouwbare Italiaan die uit is op zijn positie, Koopmans, de sluwe patjepeeër die CEO is van het overnemende ICT bedrijf, Van Geleuken, de traditionele financial die altijd zijn gelijk haalt en Kim, de begripvolle therapeute. Annemarie, zijn vrouw, lijkt in eerste instantie een standaard blonde niet-werkende society dame, maar ontpopt zich als redder.

Over de schrijver
De leegte die er soms is in de wereld van managers en consultants wordt op de hak genomen, met hier en daar een vleugje Amstelveense chic en Zuidas logica. Humor en een doorgeslagen (zelf)relativering van deze werelden zijn dominante stijlfiguren. Uiteraard zitten de nodige autobiografische elementen in het verhaal, die het verhaal doorleefd en geloofwaardig maken. Zie verder onder https://woeltand.nl/bas-van-der-velde/

%d bloggers liken dit: